เฉยกับทุกสิ่ง...วางใจนิ่งเป็นกลาง
การปฏิบัติธรรมเราต้องจับหลักให้ได้ว่า....ใจต้องมาหยุดอยู่ในกลางกาย หรือว่าง่าย ๆ ว่า “มาอยู่ในกลางท้อง” อยู่ตรงนี้ นิ่ง ๆ นุ่ม ๆ เบา ๆ สบาย ๆ แล้วเดี๋ยวก็จะถูกส่วนเอง เวลาถูกส่วนจะมีความรู้สึกเหมือนเรา “นึกเหมือนไม่ได้นึก” เมื่อใจอยากอยู่ตรงกลางกายเอง ใจจะนุ่ม ๆ เบา ๆ และเดี๋ยวอาการขยายจะเกิดขึ้นอาการไร้ตัวตนก็จะเกิดขึ้น หรืออาการเคลื่อนเข้าไปสู่ภายในก็จะเกิดขึ้น
เมื่อถึงตรงนี้เราจะรู้สึกมีความสนุกกับการทำสมาธิ แม้ความสุขจะยังไม่เกิดขึ้น แต่ก็มีสัญญาณดี ๆ ที่จะบ่งบอกว่าเราจะคว้าธงชัยแห่งความสำเร็จไว้ได้ แค่เราวางใจนิ่ง ๆ เป็นกลางเฉย ๆ กับทุกสิ่งที่ผุดผ่านเข้ามา ทำเฉย ๆ เหมือนผู้เจนโลกที่มองเห็นว่า “ทุกสิ่งเกิดขึ้นตั้งอยู่ และดับไปเป็นของธรรมดา” ไม่หวือหวา ไม่ตื่นเต้นอะไร
พยายามจับจุดตรงนี้ให้ได้ว่า เราวางใจอย่างไร รักษาอารมณ์อย่างไร จึงทำได้อย่างนี้ แล้วก็ค่อย ๆ หมั่นสังเกตไปวันละเล็กวันละน้อย ค่อย ๆ สะสมประสบการณ์ภายใน ตั้งแต่นิ่งมาก หรือนิ่งมั่ง หรือนิ่งจริงๆ ให้ตั้งใจกันให้ดี หมั่นฝึกฝนใจให้หยุดให้นิ่งกันให้ได้ทุก ๆ คนนะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
